Birçok öğretmen adayı, mesleklerine duydukları sevgi ve bağlılıkla umutlarını kaybetmemeye çalışıyor, fakat bu belirsizlik karşısında yaşadıkları hayal kırıklığını da dile getiriyor.
Eğitim fakültesinden mezun olan birçok aday, mesleğe adım atmanın zorluğu karşısında kaygı yaşıyor. Ancak yine de pek çok öğretmen adayı, “Umut kaybetmemek lazım.” diyerek geleceğe yönelik olumlu beklentilerini korumaya devam ediyor. Eğitimciler için bu tutum oldukça anlamlı. Bununla birlikte, “Ben neden eğitim fakültesi okudum?” sorusu akılları karıştıran bir diğer konu. “Hiçbir şey olamazsan en kötüsü öğretmen olursun.” ifadesinden, “İyi ki öğretmen olmuşum.” noktasına ulaşmayı umuyorlar. Bu kaygılar, onların zihninde belirsizlik yaratmayı sürdürüyor.
Millî Eğitim Akademisi uygulaması ise ayrı bir tartışma konusu haline gelmiş durumda. Uzun yıllar bekledikten sonra yeniden bir eğitim sürecine alınmaları ve bu süre boyunca yalnızca asgari ücretle geçim mücadelesi vermeleri, adaletli ve sürdürülebilir bir sistem arayışı ihtiyacını yeniden gündeme getiriyor. Eğitimde kalitenin artırılması, öğretmenlerin liyakat esasına dayalı bir istihdam sistemiyle göreve başlamaları ile mümkündür. Öğretmenlerin mesleğe güvenle bağlanması, öğrencilerin daha nitelikli eğitim almalarını sağlayacaktır. Bu nedenle, ihtiyaçlara uygun, hızlı ve adil atamaların gerçekleştirilmesi büyük bir önem taşımaktadır.
Tüm bu görüşler, daha iyi bir eğitim sistemi için yapıcı eleştiriler olarak değerlendirilmelidir. Durumu dile getirdiğimizde “Sen de hiçbir şeyi beğenmiyorsun hocam.” gibi tepkilerle karşılaşmak olası. Cevap vermek oldukça zor. Ancak unutulmaması gereken bir şey var ki; eleştiri, umudu büyütmenin başlangıç noktasıdır.
